Ik kom op de verloskamers van een ziekenhuis.
Van welke praktijk ben jij? Kairos heet onze praktijk
Die ken ik niet. We zijn een nieuwe praktijk voor kleinschalige, oftewel caseload verloskunde.
Oh caseload…
Het grote invullen kan beginnen: lastige clienten die een caseloader kiezen. Eigenwijze verloskundige die zo werkt. Er zal wel weer zo’n onrealistisch bevalplan in de tas zitten…
Onbewuste vooroordelen, ook wel impliciete vooroordelen genoemd, zijn aangeleerde veronderstellingen, overtuigingen of houdingen die in het onderbewustzijn bestaan. Iedereen heeft deze vooroordelen en gebruikt ze als mentale snelkoppelingen om sneller informatie te verwerken. Handig in grote organisaties, veel contacten per shift. En we doen het dus echt allemaal!
Dus zo gaat dat wanneer er een collega de verloskamer oploopt. Die is wel jong (en dus onervaren). Die is tot in de puntjes verzorgd (en dus op geld belust, zal wel snel overdragen). En in mijn geval; die werkt caseload (en dus lastig. Niet-regulier).
Maar wat betekent caseload eigenlijk?
Vrouwen zoeken steeds vaker een verloskundige die oog heeft voor hun beleving en persoonlijke situatie en willen niet als “nummer” behandeld worden. Wanneer ze bewust op zoek gaan naar een verloskundige die deze relationele zorg maximaal kan bieden, komen ze vaak uit bij ‘caseload-zorg’; een solist of duo van verloskundigen die een lage caseload aannemen (aantal vrouwen per maand dat kan bevallen).
Door de kleinschalige manier van organisatie is de bekende verloskundige gegarandeerd bij de baring, en investeert zij meer tijd in de begeleiding tijdens de zwangerschap, baring en daarna.
En dan gebeuren er vaak 2 wonderlijke dingen
- De aanstaande ouder(s) krijgt meer vertrouwen in zichzelf en in de barin. Ze weet en voelt beter wat voor haar belangrijk is. Shared decision making gaat als vanzelf! Ik ben fan van het effect van relationele zorg op de Evidence Based Practice driehoek: evidence – klinische ervaring – persoonlijke voorkeuren.
- De verloskundige die deze begeleiding geeft én de moeder worden gezien als lastig (want ze weet wat ze/ haar cliente wil), moeilijk (want ze stelt vragen) en zweverig (want naast de statistieken weegt ze haar instinct mee).
Het 1e punt vindt iedereen wel een voordeel (ik laat de evidence based voordelen van kleinschalig werken zoals minder keizersnedes hier verder even buiten beschouwing) maar punt 2 vind ik wel wennen, zoals op de verloskamers.
En het zal nog wel even duren voordat ik gewend ben, want we hebben én weinig clienten én dragen weinig over, dus we komen niet zo vaak op de verloskamers.
Misschien is het een idee om elkaar als professional te bevragen en waarde toe te kennen aan alle 3 de facetten van de EBP driehoek. Wat weet je van de statistieken, wat is je ervaring in deze situatie, wat zegt jouw gut-feeling over deze baring?
Ik ben benieuwd, wat zou jou helpen om prettig samen te werken met een collega die je niet kent?
