Het is geen wedstrijd wie het verloskunde-vak het langst vol houdt. Dus zet je verlostas vooral in een hoek als het kriebelt om iets anders te gaan doen. Het lijkt me een positieve keuze, ingegeven door zin in iets anders. Maar heel verdrietig vind ik alle negatieve keuzes; stoppen als verloskundige omdat het niet meer gaat. Ik begrijp de redenen maar al te goed: stress om dienst die komen gaat, adrenaline bij de ringtone van je telefoon, niet willen horen dat een collega verkouden is want als ze ziek wordt moet je bijspringen, stress om je eigen kind te laten doorslapen omdat je nachtdienst hebt en ga zo maar door. En vaak is het alles of niks. Tot het niet meer gaat doorwerken en dan nooit meer
Maar wat als je nou niet wacht tot je emmer is overgelopen of is ontploft waardoor je rigoureus nooit meer een emmer verloskunde wilt aanraken maar eerder meerdere emmertjes naast elkaar zet?
Als caseload verloskundige in een collectief kun je een positieve keuze maken om dingen naast je vak te doen, zoals coach en kan je je onrust om de telefoon en de diensten weer ombuigen naar zin hebben in het begeleiden van een geboorte bij mensen die je echt ként.
Pak je vrijheid en werk met plezier kleinschalig! En ja, je salaris is niet hetzelfde als eigenaar van een groepspraktijk en echo-praktijk. Maar als je wacht tot het niet meer gaat en dan een opleiding tot coach of trauma-specialist gaat doen, heb je ook niet meteen een volle coach-praktijk met je oude salaris. Wanneer je signaleert dat veel vrouwen extra begeleiding nodig hebben na een miskraam, in de zwangerschap met hun relatieproblemen of na een traumatische partus, pas dan je organisatie van zorg aan! Als we als verloskundigen allemaal caseload zouden werken zouden we zo veel van deze extra behoeften ondervangen. Door trauma te voorkomen of te helen. Door zelf meer begeleiding te geven of hulp te vragen bij een collega die in haar dienstvrije maanden ook coach is.
Ben je nieuwsgierig hoe we dit bij Kairos organiseren? Stuur een mailtje!
